2023-26 Kerst

Kerst

Kerst 56 19 december 2023 Wij wensen onze klanten, medewerkers en leveranciers een schitterend en glansrijk nieuwjaar! www.willemsen-interieurbouw.nl Collega gezocht om onze BINNENVAART BEVRACHTING nog sterker te maken INSTRUMENTATIE VOOR DE BINNENTANKVAART VOOR DE BINNENTANKVAART Maaskade 161A 3071NR Rotterdam Wij wensen iedereen hele Voor meer informatie: Maarten Theuns 010 324 00 01 management@rheintrans.nl Nol van Thull 010 324 00 12 barging@rheintrans.nl www.rheintrans.nl fijne feestdagen en volop “aan de reis” in 2024 DRUK NIVEAU TEMPERATUUR PRETTIGE KERSTDAGEN EN EEN GELUKKIG 2024 Maaskade 161A 3071NR Rotterdam Collega gezocht om onze BINNENVAART BEVRACHTING nog sterker te maken Maaskade 161A n 3071 NR Roerdam www.rheintrans.nl Voor meer informatie: Maarten Theuns 010 324 00 01 management@rheintrans.nl Nol van Thull 010 324 00 12 barging@rheintrans.nl www.rheintrans.nl +31 (0)78 - 68 139 77 info@lansnivotherm.nl www.lansnivotherm.nl

19 december 2023 Kerst 57 De kerstvakantie van het internaat Ook dat tij kwamen ze niet over het Wad. Over de problematiek van een schipper, die alleen was komen te staan en zijn twee kinderen naar het internaat moest doen. Het liep tegen de Kerst... DOOR WILLEM EERLAND Arnold had zondagavond, zoals gewoonlijk, met een bezwaard hart afscheid genomen van zijn twee kinderen toen hij ze, zoals de laatste twee jaren gebruikelijk was, op het internaat had achtergelaten. Het viel hem telkens weer zwaar. Helaas kon het niet anders en hij wist dat het de kinderen aan niets ontbrak, maar hij had ook gezien hoe blij ze waren geweest toen hij ze vrijdagmiddag al vroeg had opgehaald. Hij had daar nog even met een van de begeleidsters staan praten, een leuke vrouw, die hem verzekerde dat het schatten van kinderen waren en dat zij het ook goed deden in de groep. Bij het afscheid nemen had hij tegen de kinderen gezegd dat hij ze het volgende weekend niet kon ophalen, maar voor de Kerst, dat weekend daarop, natuurlijk wel. Ze leken daarin te berusten. De begeleidster had gehoord wat hij zei en bemoeide zich er mee: “In geval van nood, neem ik de kinderen wel mee naar huis.” Arnold keek haar aan en zei: “Dat is erg aardig van u.” Zij gaf hem een hand en stelde zich voor als juffrouw Janny. Arnold vertelde haar dat er voor hem een lastige klus aankwam en dat hij zijn uiterste best zou doen om het weekend voor de Kerst thuis te zijn. “We moeten over het Wad en dan… Ik sta te kletsen, want dat begrijpt u toch niet”, zei hij lachend. “Daar kon je nog wel eens versteld van staan, schippertje. je kunt mij alles vragen over de binnenvaart.” Arnold kreeg een rode kleur en verontschuldigde zich, maar de begeleidster wimpelde het lachend weg en gaf hem een kaartje met haar telefoonnummer voor het geval hij eens te laat zou zijn om de kinderen op te halen. Nooit eerder had hij deze vrouw gezien. Eigenlijk had hij gehoopt om haar deze zondag weer tegen te komen, maar op zondag had niet iedereen dienst natuurlijk. Op de terugweg moest hij onwillekeurig weer denken aan die vrouw. Toen hij weer terug in zijn huisje was, deed hij nog wat klusjes, stofzuigen, een beetje stoffen en de boel weer aan kant brengen, daarna trok hij de deur achter zich dicht en ging hij naar boord. Aan boord van de sleepboot borg hij de boodschappen op, draaide een zware en pakte een biertje. Daarna zette hij de wekker op vier uur en ging naar bed. Zo regen de weekenden zich aaneen vanaf het moment dat zijn vrouw overleden was. Toen was hij, ondanks de hulp van verschillende kanten, alleen komen te staan met zijn twee kinderen. In het begin had hij zelf de grootste moeite gehad om het verlies te accepteren, maar door de jaren heen had hij het een plekje kunnen geven. Nog steeds had hij buien dat hij de moed liet zakken en niet wist hoe het verder moest en hoewel zijn kinderen er luchtig mee om leken te gaan, wist Arnold inmiddels wel beter. Als de kinderen bij hem waren, bijna elk weekend, vond hij ze vaak stil en hoewel hij zijn uiterste best deed, leek het of de kinderen niet echt gelukkig waren. Hij zelf al helemaal niet, maar hij had zich voorgenomen dat het de kinderen aan niets zou ontbreken en dat hij voor altijd voor hen zou zorgen. Zoals hij aan zijn vrouw Maria had beloofd. Dat was hij aan zijn lieve vrouw verplicht. Nou niet piekeren, zei hij tot zichzelf, vooral niet piekeren. De andere morgen werd hij net voor de wekker wakker, zodat die hem niet ruw uit zijn droom hoefde te halen. Arnold wekte zijn maat die achterin sliep en verder was het routine. Zijn maat Jan Kees maakte koffie en Arnold smeerde de motor, zette de afsluiters voor koelwater, lucht en gasolie open en startte de motor. Daarna was het ‘lekko’ voor en achter en was er ook een eerste bakkie in de reeks van velen. Met de losse boot naar de Lauwerszee en daar een zuiger ophalen en via het Wad en het IJsselmeer naar Sliedrecht. De Maatschappij had het goed bekeken, want als een dezer dagen de kou weer in zou vallen, dan kon de zuiger best eens voor langere tijd vastzitten. De winter had zich al even laten zien, maar het was weer hard gaan dooien. Op het Wad lag geen of weinig ijs, maar het moest nu niet weer gaan vriezen. Eenmaal onderweg met het vloedje van ach- Lees verder op pagina 58